Afgelopen zaterdag ben ik in een andere wereld geweest. Het vergde heel wat voorbereiding in de vorm van training en briefings. Op de dag zelf moesten we onopvallend naar Den Haag reizen. Toen we onze groep gevonden hadden, werd het pas echt spannend. Niet rennen, wel doorlopen, en bij je buddy blijven. Maar juist toen wij het asfalt op wilden gaan, ging er een politieagent in ons pad staan.
De agent keek zenuwachtig om zich heen. Achter hem was een andere groep de weg opgegaan. Ze liepen rustig, de meesten met een vuist in de lucht. Hun handen hielden een kracht vast die geen geweld nodig had. Een kracht die muren kon slechten door er simpelweg omheen te lopen. De politieagent werd door anderen geroepen; ze moesten verderop een versperring maken. Het betekende dat wij vrij waren om ons bij de groep te voegen. Daar waren we dan, op de A12.
‘Wapenstokken uitsteken,’ hoorde ik een agent zeggen. Ze maakten zich zo breed mogelijk en versperden de volle breedte van de rijbaan.
‘Rustig aan, geen geweld,’ zei de agent tegen een jongen die iets te dichtbij kwam. De politie leest in ieder geval goed mee met de instructies voor Extinction Rebellion demonstranten.
We stonden stil. Ik hield me vast aan mijn buddy en huilde alle spanning uit mijn lijf. Daarna stroomde de A12 vol, het asfalt was niet meer te zien. Het orkest speelde de Zevende Symfonie van Beethoven. Het crescendo van de muziek, het applaus en gejuich spoelde als een vloedgolf door mij heen en bereikte het hele land, zelfs het wereldwijde nieuws. Wij staan hier en we gaan niet weg.
Er zou die dag nog veel meer stromen, dankzij het waterkanon. Energie en hoop, verontwaardiging en volharding. Tijdens die uren op de snelweg, de heldere toespraken en de wilde regendans, was ik in een andere wereld. Even geloofde ik dat redelijkheid het zou winnen van de macht van het grote geld. Aan het einde gingen we zitten. Ik ben eerder bij klimaatblokkades geweest, maar tot nu toe ging ik weg voordat er gearresteerd werd. Deze keer was ik er klaar voor. Trillerig, hand in hand met mijn buddy, liet ik me naar het busje leiden.
Een paar dagen later voel ik deze dag nog steeds rondgaan in mijn lichaam. De mensen die wel de tunnelbak bereikten zijn veel harder aangepakt dan wij, hebben niet kunnen dansen en worden nu juridisch vervolgd. Maar ze zijn niet alleen. Ook al staan we nu even niet op de A12, alle 1.579 arrestanten zijn er nog steeds. In onze huizen maken we ontbijt voor onze kinderen, beantwoorden we werk e-mails, huilen we om de wereld, en wachten we op de volgende oproep. De liefde en de woede leeft in ons.

Lees meer over Extinction Rebellion.